W 1913 roku w Wielkiej Brytanii rozpoczęła się inwazja świdraczka pszczelego Acarapis woodi. Pasożyt ten dziesiątkował pasieki i żadne ze znanych środków chemicznych jak i zabiegów sanitarnych nie dawały pożądanego efektu. Ostatecznie w wyniku inwazji tego pasożyta wyginęła praktycznie cała populacja pszczoły miodnej występującej pierwotnie na wyspach. W 1916 roku świdraczek pszczeli dotarł do klasztoru Buckfast Abbey niszcząc 30 rodzin z 46 które tam się znajdowały. Przetrwały rodziny pszczele z lokalną pszczołą środkowoeuropejską Apis mellifera mellifera , z pszczołami włoskimi Apis mellifera lingustica oraz krzyżówki tych pszczół. W tym czasie w opactwie pszczołami opiekował się młody zakonnik pochodzący z Niemiec – brat Adam, Karl Kehrl.
Na samym początku Brat Adam zauważył, że rodziny, które powstały z w wyniku krzyżowania pszczoły włoskiej i pszczoły środkowoeuropejskiej posiadają wysokie zdolności higieniczne , mimo że to krzyżowanie było prowadzone na terenie niewyizolowanym. Rodzina pszczela, a dokładnie matka pszczela, która uzyskała pożądane cechy uzyskała symbol B1 i dała początek programowi hodowlanemu. W 1925 roku został utworzony punkt kopulacyjny i prowadzone były dalsze prace hodowlane.
Kolejnym krokiem Brata Adama było sprowadzenie pszczoły z Cypru. Powstawały rodziny B2, B3 . Okazało się, że rodzina B3 nie była odporna na panującego w Wielkiej Brytanii pasożyta i została wyeliminowana z programu. Córki po matkach B1 i B2 opactwo Buckfast Abbey dystrybuowało po całym kraju w celu odbudowy pasiek.
Brat Adam zaczął poszukiwać na całym świecie ras i linii pszczół, których dołączenie do programu hodowlanego miało spowodować zwiększenie cech użytkowych i odporności na warrozę. Dołączane do programu hodowlanego pszczoły były krzyżowane zawsze po stronie ojcowskiej ze stabilną linią Buckfast. W kolejnych latach dołączane do krzyżówek pszczół Buckfast były rasy: pszczoła włoska Apis mellifera lingustica populacja pochodząca z USA, pszczoła środkowoeuropejska Apis mellifera mellifera populacja Francuzka i Irlandzka, pszczoła cypryjska Apis mellifera cypria, pszczoła kraińska Apis mellifera carnica, pszczoła grecka Apis mellifera cecropia, pszczoła irańska Apis mellifera meda, marokańska pszczoła saharyjska Apis mellifera sahariensis, turecka pszczoła Anatolska Apis mellifera anatolica, pszczoła kaukaska Apis mellifera caucasica i blisko spokrewniona pszczoła armeńska Apis mellifera armeniaca, egipska pszczoła miodna Apis mellifera lamarckii, pszczoła afrykańska wysokogórska Apis mellifera monticola populacja z obszarów gór Elgon i Meru, Macedońska pszczoła miodna Apis mellifera macedonica i odkryta na krecie przez Brata Adama Apis mellifera adami. Poszczególne rasy, linie oczywiście po krzyżówkach z pszczołami Buckfast były kwalifikowane jako użyteczne, bądź eliminowane z programu hodowcy. W większości krzyżowanie było prowadzone poprzez naturalne unasiennianie trutniami na terenach izolowanych – Dartmor i Sherberton. Z czasem też do krzyżowania używana była instrumentalna inseminacja. Okazało się, że jednak najwyższe cechy użytkowe i hodowlane posiadają matki pszczele unasiennione naturalnie w wyizolowanych terenach. Prawdopodobieństwo krzyżowania z obcymi trutniami było minimalne, ze względu na wprowadzenie dostateczniej izolacji i dominacji rodzin ojcowskich.
Od lat siedemdziesiątych inni hodowcy zaczęli dołączać do programu hodowlanego, tworząc miejsca krzyżowania i prowadząc sztuczną inseminację. Aktualnie hodowlą zgodnych z zasadami Brata Adama pszczół Buckfast zajmują się pszczelarze zrzeszeni w Europejskiej Federacji Pszczelarzy Buckfast ( G.D.E.B) oraz Fundacji Karla Kehrla
Comments are closed